Tonane stryk meg forsiktig slik at eg, utan å ville det sjølv, pressar fram eit glis utan like. Eg klarar ikkje sitje i ro. Det rykkjer i både skuldrer og rokkefoten.
Verda hadde vorre forferdeleg utan musikken, det er eg heilt sikker på, sa du.
Du er like glad i musikk som meg, kanskje endå meir til og med. Eg eig ikkje eit einaste instrument. Det gjer du, mange.
Tonane stryk meg slik at eg pressar fram eit glis. Det er du som spelar.
Poesi har egentlig aldri vært min greie. Men alle potetene dine de liker jeg veldig godt! Du lager så god potetmos liksom :)
SvarSlett