Eg fortalte han alt. At eg hadde tenkt mykje på det. At eg no hadde bestemt meg. Eg fortalte han det. Han høyrde på. Eg snakka om kor viktig akkurat dette var for meg, og at det var det einaste riktige akkurat no, for meg. Han nikka og såg ut som han forsto. Eg snakka lenge, fekk våte augo, og prata vidare. Eg fortalte han alt. Det var det som var det riktige.
Eg gjekk frå han der. Han nikka og smilte. Rett før eg runda hjørnet, tok eg eit blikk over skuldra og inn ruta på kafeen. Han gnei seg i augo med den høgre handa og strekte seg etter kaffikoppen med den venstre. Eg stoppa litt opp, kikka på han. Han tok seg ein slurk kaffi, drog den høgre handa gjennom det lange håret. Han rista på hovudet, tok eit stort åndedrag.
Eg rista på hovudet, og snudde meg fort rundt. Hasta av garde. Det var det som var det riktige. For meg. Akkurat då.
Ein dag skal eg gå på den kafeen igjen. Eg håpar han er der då. Det er det som hadde vore det einaste riktige.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar