Kafé

- Det er ikkje det, seier ho.
- Det er ikkje det at det ikkje går godt, det er berre det at eg veit det kunne gått betre. Ho smiler. Det ser ikkje ut som ho smiler på ekte. Ser berre ut som om ho har stifta kvar munnvike opp på kvart kinn. Ser ut som om det gjer vondt å smile. Ho sit anstrengt, rett i ryggen. Nokon ville ha antyda at ho er nervøs. Eg veit at ho er det.
- Men kva skulle gjort det betre? Eg spør, ser på ho med eit auge. Blunkar med det andre.
- Eg veit ikkje, eg veit berre det kunne gått betre. Ho ser ned. Ristar på hovudet.

Eg ser ut vindauget, ser på klokka. Telefonen hennar pip, ho får ein melding ho svarar på.

- Det er Frank? Eg spør. Ho nikkar. Ho smiler ikkje no, men anstrengt er ho. Veldig anstrengt.
- Kunne det ikkje gått betre utan Frank då? Eg seier det forsiktig. Eg går på tynn is.

Ho svarar ikkje, men skriv meldinga ferdig. Ei dame kjem bort til oss med kaker og kaffi som me har bestilt. Ho smiler. Takkar, eg og takkar. Ho tar gaffelen med dei tynne hendene sine og tek ein bit.
- Mmmm, så godt, seier ho.

Eg ser at ho meinar det, men eg veit ho kjem til å angre etterpå. Eg veit ho kjem til å angre like mykje som eg angrar på at eg spurte.

Eg sym i kaldt is-vatn. Eg er ikkje god til å symje.